Softijs en kastanjes

Achter het Nijenhuis, waar ik opgroeide, staan prachtige kastanjebomen. Tamme kastanjes, die je kan poffen en die met boter en wat zout elk herfstmaal opleuken. Als kind werden mijn zusje en ik groot met het gegeven van ‘mensen aan de poort’- de toeristen die met name in het weekend en met mooi weer langs ons huis liepen. Nieuwsgierig keken ze door de poort naar ons huis, sommigen negeerden het bordje ‘geen toegang voor onbevoegden’, liepen het voorplein op en gingen door het raam naar binnen turen. Dan moest mijn vader weer in zijn oude groene jas en klompen de mensen wegjagen. Al moest hij ergens ook wel begrip hebben voor dergelijke brutale lieden; zelf is hij ook erg goed in het negeren van verbodsbordjes. Ik zag in al die toeristen al snel een kans; die mensen wilden vast wel wat kastanjes, of koffie. Mijn zusje en ik begonnen dus kastanjes te rapen en deze te verkopen aan de laan. We maakten een provisorisch kraampje van rieten manden en verkochten 10 kastanjes voor een gulden. Mijn moeder kleedde ons heel gewiekst aan met een Twentse boerenkiel die zorgde voor nog meer vertedering – en dus omzet. Ik had discussies met mijn zusje over de vraag of we er niet gewoon af en toe een paar eikels bij moesten doen. Merken die domme stadse toeristen toch niet, zei ik dan. Mijn zusje hield me op het rechte pad, ze vond dat absoluut niet kunnen.

Ik heb, met uitzondering van 5 jaar in Rotterdam, eigenlijk altijd gewoond op een plek waar toeristen in overvloed zijn. In Amsterdam, waar ik nu alweer bijna 10 jaar woon, is het toerisme geëxplodeerd op een manier waar we ons voor zouden moeten schamen. Het is niets minder dan een uitverkoop die daar wordt gehouden en het product is toch voornamelijk goedkope drugs en alcohol. Nee dan de Hof van Twente; daar worden rust, natuur en vriendelijke mensen aangeboden. De Diepenheimse kastelen, de Markelose heuvels en bossen en natuurlijk Delden met Twickel; het is allemaal prachtig. En ach ja, in Goor hebben ze ook softijs, mét spikkeltjes zelfs. Het enige wat eigenlijk mist, is een mooi groot meer, met een strandje en de mogelijkheid voor een (zeil)bootje. Misschien kunnen we dat saaie laagland in de richting bij Lochem nog eens onder water zetten, dan hebben we écht alles.

De column van Sander staat in het Magazine Hof van Twente 2018